W 1. poł. XV w. w malarstwie europejskim pojawił się nowy sposób ukazywania przestrzeni, polegający na stworzeniu kompozycji malarskiej umieszczonej na wcześniej zarysowanej siatce linii, biegnących do jednego punktu, nazywanego punktem zbiegu. Siatkę konstrukcyjną obrazu wytyczało się za pomocą opracowanej przez Leone Battistę Albertiego piramidzie widzenia. Dzięki niej na płaszczyźnie malarskiej można było stworzyć obraz optycznie poprawny, naśladujący rzeczywistość, w którym obiekty położone bliżej obserwatora były większe, a położone dalej stopniowo się zmniejszały. Ten sposób obrazowania przestrzeni, który z biegiem lat zyskiwał różne określenia (perspektywa linearna, perspektywa matematyczna, perspektywa zbieżna, perspektywa geometryczna), całkowicie zdominował nowożytne malarstwo europejskie. Przyczynił się nadto do estetycznego przewartościowania, w którym wiedza intelektualna ujarzmiła dziedzinę zmysłów i myślenie symboliczne.